Rozdział 7 "Pierwsza misja i te cholerne przewidzenia"

Impreza trwała do białego rana. Zaczynam lubić tych ludzi! Zastanawiam się gdzie podział się Raven... Jest moim pierwszym przyjacielem i szczerze boje się o niego. Idę na piętro poszukać misji. Pierwsze co rzuca mi się w oczy to ta misja:

"Poszukiwany mag kasy "S", który zaprzestanie wojnie pomiędzy dwoma świątyniami.

Znajdują się one na obrzeżach stolicy Fiore.
Wynagrodzenie: 3 000 000
Zleceniodawca: Kapłan Świątyni"

Co?! Aż tyle?! Nie no biorę! Szybko schodzę na dół.

-Miruś biorę to zadanie- mówię i pokazuję kartkę.

-Jasne. Powodzenia- odpowiada z uśmiechem.

Od razu kieruje się na stację. Na szczęście zdążam na pociąg. Droga powinna zająć mi ok. 4 godz. Zasypiam.

~Sen + Retrospekcja~

- Co mamy z nią zrobić Panie?- słyszy głos jakieś kobiety.

-Bardziej obchodzi mnie jej brat. Z nią możecie robić co chcecie. Tylko jej jeszcze nie zabijcie.- odpowiada głęboki baryton.

Słyszy skrzypienie otwierających się drzwi. Patrzy w ich stronę. Stoi w nich kobieta o długich, blond włosach, czarnych oczach i skrzydłach. Anielica. 

-No to się pobawimy "Księżniczko"- uśmiecha się ironicznie- Zabójca Demonów: Miecz sprawiedliwości.

Czuje ogromny ból w prawej nodze. Sączy się z niej krew. Brudzi jej białą sukienkę. Po jej policzkach spływają dwie, czerwone łzy. 

-To dopiero początek- kobieta unosi wyskok miecz by zadać kolejny cios. Wtedy otacza ją ciemność. Znów spada w otchłań.

~Koniec~

Budzę się na mojej stacji. Szybko wychodzę z pociągu i idę w kierunku zleceniodawcy. Gdy dochodzę do celu widzę dwie ledwie stojące świątynie. Masakra! Zaraz, zaraz. O cholera! Nie napisali, że to Świątynia Słońca i Świątynia Księżyca!!! Co ja mam zrobić?! No trudno. Wybrałam. Nie ma już odwrotu. Z jednej z ruin wychodzi gościu w białej todze. 

-Kim jesteś dziecko?- pyta. Dziecko? Dziecko?! Na serio?!

-Po pierwsze: Nie dziecko. A po drugie: Jestem magiem z Fairy Tail- pokazuję mu znak- Mam pomóc. Więc o co chodzi?

-No nareszcie! Chodź za mną.

Prowadzi mnie w głąb lasu. Kur**, a jeśli to jakiś niewyżyty, pedofil?! Zatrzymujemy się na jakieś polance.

-No, więc. Od dawna źle się dogadywaliśmy. Lecz nigdy nie było, aż tak źle. Nasze wyznania bardzo się różnią. 

-I co ja mam z tym zrobić?

-Pomóż znaleźć rozwiązanie- mówi.

-No dobra- mówię. 

-Dzięki ci! Jeśli chcesz możesz się rozejrzeć.

Wracamy przed świątynie.

-Ja muszę iść. Przepraszam- Kapłan idzie do Świątyni Słońca.

I co ja mam niby zrobić, co?! Ja pierdziele! 

-One-chan!- słyszę wołania- One-chan, gdzie jesteś?

Niemożliwe. Ten głos. To on. Biegnę w jego kierunku. 

-One-chan! Chodź! Tata nas woła!- jestem coraz bliżej.

Widzę go. Mały czarnowłosy chłopiec o czarnych oczach. Mój braciszek.

-Chodź One-chan- mówi.

Podchodzę do niego.

-Nii-san...- chcę go przytulić, ale on rozpływa się w powietrzu.

-Nii-san! Nii-san!- on nie mógł zniknąć! 

Klęczę w miejscu, gdzie stał. To były tylko przewidzenia. Ale jego ciepły uśmiech, te oczy. Jedna łza spływa mi po policzku. Na mojej dłoni zostaje czerwona kropla. Tak bardzo za nim tęsknie.

-Wiesz, że cię kochamy, prawda córeczko?- ten głos. Patrze w stronę jego źródła. To ona. Stoi przytulona do niego. Uśmiechają się.

-Oka-san, Oto-san...- moi rodzice. Tak bardzo się kochają.

-Tyle ile jest gwiazd na niebie, tyle ile promieni ma słońce tak mocno kochamy ciebie- mówią razem. Kolejna łza. Podbiega do nich mój brat. Uśmiechają się promiennie i patrzą na mnie. Kolejne łzy. Podbiegam do nich, chcę ich przytulić, pokazać jak tęsknię. Tak samo ja wcześniej rozpływają się. Już wiem jak rozwiązać sprawę.

-Uwaga!!!!!!!-krzyczę- Wszyscy z obydwóch świątyń wychodzą przed nie bez broni, natychmiast!!!!

Powoli, ale jednak wychodzą.

-O co chodzi?- pytają.

-Czemu macie dwie świątynie zamiast jednie?

-Czy to nie oczywiste?- mówi ktoś od Księżyca.

-Oświeć mnie bo nie kumam- odpowiadam zła.

-Dwie przeciwne siły nienawidzą się. Proste.

-Właśnie nie! Nie proste! Słońce i Księżyc się kochali! Mieli dzieci, które kochali tak samo! A wy to wszystko niszczycie! Nie o to w tym wszystkim chodzi! Jeśli w nich wierzycie i ich czcicie powinniście robić tak jak oni! 

-A skąd ty to wiesz?- pyta zgryźliwie staruszka.

-Jesteście, aż tak tępi czy tylko udajecie? Zbudujcie jedną świątynie! Mogę wam pomóc.

-Co ty na to Cronos?- pyta Kapłan ubrany na czarno.

-Myślę, że to dobry pomysł. Przecież była przepowiednia. My ją ominęliśmy. Zbrukaliśmy ich dobre imię. Musimy to teraz naprawić- podchodzą do siebie i ściskają swoje dłonie.

-No i tak ma być- mówię z wytrzeszczem na gębie- Pomóc wam?

-Nie musimy zrobić to sami. To będzie nasza pokuta. Dziękujemy- mówią razem.

-Nie to ja wam dziękuję.

-A i to twoja zapłata- podaje mi woreczek klejnotów.

-Będzie wam bardziej potrzebne- oddaje mu pieniądze.

-Przyjmij chociaż połowę- nalega.

-Na to mogę ewentualnie pójść- mówię i wkładam woreczek do kieszeni.

-Jeszcze raz dziękujemy.

-Już mówiłam, że to wy bardziej mi pomogliście niż ja wam- uśmiecham się i macham im na do widzenia.

Idę przed siebie, na pociąg.

-Tyle ile jest gwiazd na niebie, tyle ile promieni ma słońce tak mocno kochamy ciebie- słyszę.

Uśmiecham się lekko.

-Zawsze i wszędzie- szepczę.

Znowu jadę pociągiem. Już nie chcę mi się spać. Po całej drodze idę prosto do gildii. Z kopa otwieram drzwi.

-Wróciłam!!!!

-Tak szybko?- pyta Mira.

-Było łatwo- mówię- Dasz pucharek lodów czekoladowych Miruś?

-Jasne- uśmiecha się.

Ogarniam wzrokiem całą gildię. Burdel jak zawsze. Jednak uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Kocham ich. Są moją nową rodziną.

-I co tam słychać?- Raven!

-Gdzieś ty był, co?!

-Nie wkurzaj się tak. Ważne sprawy "Tap Sekret"- odpowiada z uśmiechem.

-Ok.

Chłopak idzie w kierunku Natsu i Graya. Od razu wszystkie dziewczyny podchodzą do mnie.

-Jesteście razem?- pytają na raz. 

-Nie.

-A ma dziewczynę?

-Nie- ich twarze wyrażają ulgę. Szkoda, że muszę to popsuć- Ale z tego co wiem to ma chłopaka w Blue Pegasus.

Ich miny mnie rozbawiają.

-Żartujesz, prawda?- ach ta nikła nadzieja.

-Niestety nie. Raven jest gejem. I nic tego nie zmieni- po co je okłamywać. Jak już mówić to prawdę prosto z mostu.

Chyba popsułam im humory. No, cóż. Mówi się trudno. Biorę lody i zaczynam je jeść.

Rozdział mi się nie podoba.

Kuro: Nie jesteś jedyna.

Nudny jak flaki z olejem.Ale cóż. Mówi się trudno. Buziaczki^^